Studio fotograficzne

Sposób nagrzewania, chłodzenia oraz szybkość chłodzenia decydują o wyniku obróbki cieplnej, tzn. o własnościach stali obrobionej cieplnie. Hartowanie ma na celu zwiększenie twardości i wytrzymałości stali oraz podwyższenie granicy sprężystości. Hartowanie stali polega na nagrzaniu jej do temperatury wyższe] o 20+50oC od temperatury A3 (na wykresie linia aSK), wygrzewaniu lej w tej temperaturze przez pewien czas i następnie szybkim ochłodzeniu. Wygrzewanie stali w temperaturze powyżej A3 umożliwia przejście cementytu zawartego w perlicie do roztworu i utworzenie austenitu. Szybkie chłodzenie powoduje, że węgiel rozpuszczony w austenicie nie zdąży wydzielić się i pozostaje w roztworze w żelazie t- Uzyskuje się w ten sposób strukturę martenzytyczną. Węgiel pozostający w roztworze żelaza y jest przyczyną znacznego wzrostu twardości stali hartowanej. Temperaturę hartowania dobiera się w zależności od zawartości węgla: Nie należy nagrzewać stali do wyższej temperatury niż to jest niezbędne, gdyż stal przegrzana jest bardzo krucha i praktycznie nie nadaje się do użycia. Czas nagrzewania należy tak dobrać, aby przedmiot w całej swojej masie osiągnął jednakową temperaturę. Przedmioty ze stali węglowej należy nagrzewać początkowo bardzo powoli do temperatury około 380°C, potem nieco szybciej do temperatury 620; -760oC. Końcowy okres nagrzewania do temperatury hartowania przeprowadza się szybko, w celu uniknięcia zbyt silnego utleniania się powierzchni stali. Stal szybkotnąca ma znacznie wyższą temperaturę hartowania niż stal węglowa (1200-1300°C). [więcej w: epikotyl, typy wiązek przewodzących, dieta owsiankowa tygodniowa ]