Studio fotograficzne

Do epifitycznego trybu życia zdolne są tylko takie rośliny, których nasiona czyli ich diaspory zostają przenoszone na pnie lub gałęzie przez prądy powietrza albo przez zwierzęta. Zaopatrywanie się w potrzebną ilość wody i soli odżywczych jest oczywiście dla epifitu ogromnie trudne. Dla tego też występują one Większej ilości przede wszystkim obszarach o obfitych opadach deszczowych i o dużej wilgotności powietrza, a więc w wilgotnych lasach tropikalnych. Mają one zazwyczaj wykształcone jako zbiorniki wodne bulwy pędowe (np. Orchidaceae), które w czasie deszczu napełniają się wodą; mogą też one mieć pewne urządzenia służące do pobierania wody. Na naszych obszarach epifity są reprezentowane prawie wyłącznie przez osiedlające się na korze drzew glony, porosty i mchy. Znoszą one całkowite wysychanie. W obszarach podzwrotnikowych natomiast występuje nadto bardzo wiele epifitycznych roślin osiowych, które nie są odporne na wysychanie, np. Pteridophvta, Orchidacece, Bromeliaceae, Araceae i in. Zrozumiałe jest, iż wskutek trudności zaopatrywania się w wodę epifity są kserofitami i to tym bardziej typowymi, im suchsze jest powietrze, w którym rosną. Epifity umocowują się nierozgałęzionymi i unikającymi światła korzeniami czepnmi, które obejmują gałęzie drzew i często są podobne do drutu. Tak zwane półepifity, np. gatunki Ficus, wykształcają nadto wiele dłuższych korzeni odżywiających, które początkowo zwisają swobodnie w powietrzu i rosną ku dołowi bez rozgałęziania się, a następnie, gdy dosięgną ziemi, umocowują się w niej i rozgałęziają. U gatunków Ficus stają się one potem korzeniami kolumnowymi dzięki silnemu przyrostowi wtórnemu na grubość. [patrz też: nfz lublin sanatoria lista oczekujących, Fotografia produktowa, wiązka przewodząca ]