Studio fotograficzne

Odpowiednio do wypełnianych przez nie funkcji wiązki przewodzące tworzą nieprzerwane pasma przebiegające od szczytowych partii korzeni do końcowych odcinków łodyg i liści. Przebieg wiązek daje się najlepiej prześledzić na preparatach zmacerowanych. Liczba wiązek przewodzących w łodydze może być różna. Może np. występować tylko jedna wiązka przewodząca, biegnąca środkiem łodygi, a stanowiąca przedłużenie centralnej wiązki korzenia. Taka wiązka występuje u niektórych paproci, widłaków, u wielu roślin drzewiastych i zielnych. W łodygach pewnych roślin jednak przebiegają liczne wiązki, pochodzące z rozdzielenia się wiązki korzenia. Wykazują one wtedy pewien charakterystyczny przebieg w łodydze, a na przekrojach poprzecznych mają wskutek tego określone rozmieszczenie. U niektórych roślin, np. u wielu paproci, wiązki przewodzące przebiegają aż do szczytu łodygi, nie tworząc odgałęzień bocznych idących do liści. Ponieważ wiązki te należą tylko do łodyg, nazywamy je łodygowymi. Natomiast wiązki liściowe po wejściu do łodygi łączą się od razu z wiązkami łodygowymi. Wiązki łodygowe wielu paproci, np. narecznicy samczej (Dryopterzs filiz mas), tworzą siatkowatą rurę otaczająca rdzeń. Na przekrojach poprzecznych łodygi, poprzeczne przekroje wiązek są zatem rozmieszczone na obwodzie koła. Wiązki liściowe wychodząc z liści umieszczonych nad przerwa mi rury wiązkowej zbiegają do łodygi skośnie ku dołowi i łączą się z wiązkami łodygowymi. U niektórych paproci występują również dwa koncentryczne pierścienie wiązek przewodzących. [patrz też: mikran, typy wiązek przewodzących, bookinista ]